Ostatnia Wola

Witajcie, zgodnie z obietnicą, wrzucam kolejną część MorMor Challengu. Wybaczcie tylko mi dzień obsuwy.
_____________________________

   Z jednej z cel dobiegały krzyki. Inni więźniowie patrzyli z trwogą, w stronę metalowych drzwi na końcu korytarza. Mogli sobie tylko wyobrażać, co tam może się odbywać. Śmiech klawiszy jednak nic dobrego nie sugerował. Nikt nie był zdziwiony, że coś takiego dzieje się w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Spotkać to mogło każdego z nich. Dzisiaj akurat padło na prawą rękę Króla Przestępczej strony Wielkiej Brytanii. W końcu tutaj był bezbronny, a oni mogli czuć się władcami.

  Moran po kolejnym uderzeniu pałką skulił się. Był nagi, a jego ciało zdobyły rany, krwiaki. Nawet włosy miał zlepione od krwi. Nie miał już siły, aby krzyczeć. Starał się tylko cofać przed kolejnymi atakami. Był wytrzymały na ból, ale to mogło już trwać pół godziny – nieustannych uderzeń, kopnięć czy poniżeń. Za każde przemilczane pytanie lub pyskówkę. Znosił to, bo wiedział, że nadejdzie moment, gdy będzie mógł odetchnąć. Poczuł celnie wymierzony kopniak prosto w brzuch. Zacisnął wargi i złapał za uderzone miejsce. Zerknął na klawisza, który właśnie cieszył się z jego cierpienia. Patrząc tak na niego zadał sobie w głowie pytanie:

Kim on jest? Zabójcą, który właśnie odbywa swoją karmę?

W sumie strażnicy i ich lincz, jaki mu zgotowali sprawiał, że wątpił w to. Nie byli lepsi od niego.

Po prostu znaleźli pretekst, aby się na nim wyżywać. Usprawiedliwiając swoje postępowanie jego zbrodniami. On przynajmniej nie oczyszczał się, wmawiając samemu sobie, że zabija dla dobra ludzkości. Doskonale pamiętał o niemoralności swych czynów. Teraz leży, zakrwawiony i i upokorzony, mając nad sobą trzy ludzkie hieny, myślące, że są od niego lepsi. Byli gorsi od niego. Zawodowego zabójcy. Uśmiechnął się pod nosem z zadowoleniem, lecz jego oprawcom się to nie spodobało. Chwilę później stęknął, czując jak czubek buta jednego z katów wita się z jego żebrami. Uderzenie było silne, a przynajmniej miał takie wrażenie, jakby mogło połamać mu żebra. Podejrzewał, mimo wszystko, że od nadmiaru bólu ten osąd może być błędny.

Marzył o tym, aby to wszystko się zakończyło. Chciał dołączyć do niego. Psychopaty i geniusza, którego stracił, bo ten sprytnie go wykiwał, odsyłając na samotną robotę. Kiedy wrócił czekała na niego wiadomość o śmierci szefa. W pierwszym odruchu nie uwierzył. Dopiero, gdy zobaczył ciało Moriarty’ego to do niego dotarło. Skurczybyk się wywinął mu, a on nawet tego nie miał szans przejrzeć. A miał go chronić przed śmiercią. To był jego obowiązek. Najbardziej dotknęło go, że to była wina Holmesa. Jedynej obsesji, jakiej nienawidził u swego przełożonego. Irytowało go jego paplanie o Sherlocku i podekscytowanie, gdy poruszany był temat detektywa. Nic jednak nie mógł z tym zrobić. Psuł sobie tylko nerwy, a później jeszcze doszła do tego irracjonalna zazdrość. Teraz go nie było, a zginął przez człowieka będącego socjopatą, który był tak samo nudny i niegodny tego, aby król przestępczego imperium na Wyspach przed nim zginął. On jednak nie mógł podjąć się zemsty za to. Zostało mu jedynie się poddać. Nie był w stanie skupić się na prowadzeniu sieci. Fale ich wspólnych wspomnień za każdym razem zasypywały jego umysł. Doprowadzało go to do obłędu. Prawdą było, że nie był w stanie bez niego funkcjonować. To on wyciągał z niego to co najlepsze. Skapitulował. Zabawił się w szaleńca strzelającego do ludzi na ulicy i dał się złapać. Prześwietlili go, a teraz był tutaj.

- Wymiękliście? - spytał strażnika z nutą drwiny.

Nie dostał słownej odpowiedzi. 

 Prowokacja jednak podziałała, bo chwilę później poczuł podeszwę jednego z nich na swojej krtani. Zaczął się dusić, widząc nad sobą twarz mężczyzny, którego usta wykrzywione były w pogardliwym grymasie, a wzrok przepełniony obrzydzeniem. Bawiło go to, więc na złość im wszystkim się uśmiechał. W końcu tańczyli cały czas tak, jak on im zagrał i o niczym nie mieli pojęcia. Czegoś się nauczył od mistrza manipulacji. Teraz napawał się ich gniewem, nieświadomością i naiwnością. Największą radość sprawiało mu jednak to, że dołączy do Jima.

Cokolwiek jest po śmierci – wierzył, że będą tam razem.

W końcu walka organizmu o tlen stawała się coraz słabsza, aż w końcu całkowicie ustała, lecz nawet pośmiertnie nie przestawał się uśmiechać. Klawisze spanikowali. Postanowili się ulotnić z miejsca zdarzenia, mają za sojuszników zakłócone kamery, przez kolegów i obawę osadzonych, że podzielą los Morana. 
  Wieczorem drzwi od celi otworzyły się. Postać ubrana w mundur weszła do środka bezszelestnie i niepostrzeżenie, bo osadzeni spali. Widząc leżącą na podłodze osobę, której nieruchomą twarz okalał księżycowy blask, zacisnął mimowolnie dłonie w pięści. Nie przewidział takiej opcji. Martwe spojrzenie błękitnych oczu w przestrzeń, wydawało się oskarżycielskie. Jedynie uśmiech wskazywał, że umierał w pewnym sensie zadowolony.

- Oh, Sebastian, co ty najlepszego zrobiłeś – powiedział w pustą przestrzeń.