poniedziałek, 6 maja 2013

Szarość, którą rozjaśniło słońce.

Kolejne moje opowiadanie, które będzie miało może z trzy rozdziały. No chyba, że będę miała pomysł na dalsze części.  Te opowiadanie nie ma na celu urażenia religii i osób wierzących.
_____________________________________________________________________
    Przemierzałem miasto, które jak zawsze żyło swoim niezmiennym rytmem. Miejsce, które jest szare, ponure oraz bez radości. Ono nie ma swojego imienia. Ludzie tu będący, jak zombie, robią codziennie to samo, jakby byli nakręceni lub zaprogramowani. Pewnie też nie jestem lepszy. Oczy, które są martwe, bez cienia życia jak u porcelanowej lalki, usta na których brak chociażby cienia uśmiechu. Podkrążone oczy, ukryte pod czarnymi włosami od czujnych lub nieprzespanych nocy, które przepełnione były pijackimi kłótniami. Bandaże i siniaki, od zadanych sobie ran lub dostanie od alkoholika za nic. Ile razy zastanawiałem się, kiedy to się skończy? Jak byłem mały, to Boga o przerwanie tego błagałem, płacząc w poduszkę. To co on dla mnie zrobił, to chuja wystawił. Jak ludzie mogą dać się omamić, że istnieje coś, co niby kocha każdego człowieka i jest miłościwe? Gdyby tak było, na świecie nie byłoby wojen, ludzie nie umierali by z głodu i każdy byłby szczęśliwy. A czy tak jest? Nie. Tu brat zabija brata i na każdym kroku może czekać na ciebie śmierć, bo nigdy nie wiesz, kto może wbić w serce nóż. Ludzie uważają biblię za prawdę, a to jest prawie jak mity greckie, jednakże to drugie jest ciekawsze. Tak rozmyślając, nie zauważyłem nawet, że zapuściłem się w dość niebezpieczne tereny,  będąc całkiem bezbronnym. Ocknąwszy się z zajęcia jakie dałem umysłowi, rozejrzałem się. Byłem tu całkiem sam, ciekawe czy mam się z tego cieszyć, a może bać? Z drwiącym uśmiechem z własnych myśli, podszedłem do ławki, która mimo że była w rozsypce to jakoś się trzymała. Usiadłem na niej, nawet jeśli nie ważyłem wiele to i tak zrobiłem to ostrożnie. Drewno zaskrzypiało, jednak wiernie czyniło swoją powinność, która jak wszystko jest monotonna. Przymknąłem na chwilę oczy, odchylając głowę do tyłu. Po chwili tak siedząc, spojrzałem w niebo. Takie jak zwykle szare, ponure i smutne jak to miejsce. Beż życia, egzystuje bo musi i nie ma wyboru. Przeciwieństwo człowieka, który w każdej chwili może swój żywot zakończyć. On też mógł to zrobić, ale wybrał piekło ziemskie, czemu? Nie był w stanie stwierdzić. Mógł mieć nadzieję na to, że kiedyś poczuje prawdziwe szczęście, oczywiście o ile go dożyje. Bo, co innego mogło nim kierować? Marzenia na pewno nie, bo wyrósł z nich, no chyba, że ta teoria, którą wysnuł podpada pod marzenie, to jednak wyjdzie, że nie wyrósł. W tym momencie dostał mocno w głowę, a obraz zalał mu się bezkresną czernią.                 

4 komentarze:

  1. Krótkie stara. Co do tych tekstów religijnych to bardzo chętnie bym porozmawiała z tym bohaterem na ten temat. xD Poza tym jest fajnie, tylko to na razie przemyślenia, nie ma co komentować. :c

    OdpowiedzUsuń
  2. Pff, takie krótkie? xD Choć sama lepsza nie jestem... Ale po Tobie się tego nie spodziewałam, córcia xD
    Tak czy siak, fajnie się zapowiada. No i ciekawy bohater, też jestem nie wierząca, i tak się złożyło, że podobnie rozmyślam co on xD
    Weny C<

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak dwie powyższe osoby... czemu tak krótko? :D
    Czekam na następne części, bo notka była zajebista xD
    Rozkminy głównego bohatera... chyba go polubię :3
    Niech wielki Wen będzie z Tobą

    OdpowiedzUsuń
  4. fajne :3 daje do myślenia...przynajmniej dopóki się czyta xD

    OdpowiedzUsuń